Οι Πανσέληνοι φωτίζουν ό,τι εξελίχθηκε από την τελευταία Νέα Σελήνη και είτε θέλουμε να συνεχίσουμε είτε όχι είναι η στιγμή να αλλάξουμε πορεία. Τι έρχεται στο φως στις 16 Μαρτίου; Τι συμβαίνει τώρα;
Κάθε Πανσέληνος φωτίζει δύο αντίθετα ζώδια παρακινώντας μας να συγχωνεύσουμε τις φαινομενικά αντίθετες ενέργειές τους. Εδώ έχουμε να ισορροπήσουμε την αναλυτική επίγνωση του μυαλού (Παρθένος) με τη συμπονετική σοφία της καρδιάς (Ιχθύες). Η αντίθεση Ήλιου (στους Ιχθύς) με τη Σελήνη (στην Παρθένο) θέτει ζητήματα Χάους και Τάξης, Συμπάθειας και Κριτικής, Ολότητας και Τελειότητας, Οικουμενικότητας και Διαχωρισμού. Αυτή η αντίθεση είναι ευέλικτη και συνδέεται με την υπηρεσία. Στην καλύτερη περίπτωση η πρακτική βοήθεια που μπορεί να δώσει η Παρθένος στους άλλους μπορεί να εναρμονιστεί απόλυτα με την ανιδιοτέλεια, τη θυσία και την αφοσίωση των Ιχθύων. Ο συνδυασμός τους μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη ταπεινότητα και μεγάλη καλοσύνη, όπως και μια έντονη τάση σε ρόλους θύτη, θύματος και σωτήρα. Το να σώσεις κάποιον ή να θέλεις να σωθείς από κάποιον, ή να υπομένεις μαζοχιστικά, είναι παραλλαγές που έρχονται στην επιφάνεια με αυτή την Πανσέληνο.
Η καλύτερη αντιμετώπιση αυτής της Πανσελήνου θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες της Παρθένου, που πιστεύει ότι αν εξετάσεις εις βάθος ένα ζήτημα που σε απασχολεί ή ένα πρόβλημα, πετάξεις τα επουσιώδη και συνθέσεις ό,τι απομείνει, βρίσκεσαι με τη σωστή απάντηση. Από την άλλη πλευρά οι Ιχθύες δεν ενδιαφέρονται για τις σωστές απαντήσεις, αλλά πιστεύουν στη σχετικότητα –όλα ισχύουν–, ή όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης: την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα. Η Παρθένος ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του εαυτού της, των άλλων, της κοινωνίας. Οι Ιχθύες απλώς παραδίνονται στον οποιοδήποτε ή σε οτιδήποτε. Πηγαίνουν με το κύμα.
Ζούμε σε μια εποχή που αποφεύγει και δυσανασχετεί ή ακόμα και εναντιώνεται σε οτιδήποτε ιχθυίστικο: στα όνειρα, στο θείο, στο υποσυνείδητο, την ψυχή μας, τους θεούς και τους δαίμονες, τη διαίσθηση, τα προαισθήματα, στο υπερφυσικό. Ζούμε στην εποχή του «Θέλω, άρα μπορώ» που έγινε η δεισιδαιμονία του μοντέρνου ανθρώπου. «Εντούτοις», λέει ο Καρλ Γιουνγκ, στην Αρχετυπική Πορεία της Εξατομίκευσης, «για να συντηρήσει αυτό το δόγμα ο σύγχρονος άνθρωπος πληρώνει το τίμημα μιας εντυπωσιακής απουσίας ενδοσκόπησης. Είναι τυφλός στο γεγονός ότι παρά τον ορθολογισμό και την αποδοτικότητά του, καταδιώκεται από «δυνάμεις» ανεξέλεγκτες. Καθόλου δεν εξαφανίστηκαν οι θεοί και οι δαίμονές του. Απέκτησαν απλώς νέα ονόματα. Τώρα τον κατατρέχουν με ανησυχίες, αόριστους φόβους, ψυχολογικά μπερδέματα, ακόρεστη ανάγκη για χάπια, οινόπνευμα, καπνό, φαγητό, και πάνω από όλα, με μια εντυπωσιακή ποικιλία από νευρώσεις». Με τον κυβερνήτη των Ιχθύων Ποσειδώνα στο σπίτι του στους Ιχθύς (2011-2025) μας δίνεται η δυνατότητα να συνδεθούμε με όλες αυτές τις πλευρές που μέχρι τώρα αρνούμαστε, ή υποτιμούσαμε, με τα όνειρα και το ασυνείδητο, με το αόρατο και το υπερβατικό.
Ο Ερμής, που είναι ο πλανήτης που παραδοσιακά συνδέεται με την Παρθένο, παίζει ένα σημαντικό ρόλο σε αυτή την Πανσέληνο. Βρίσκεται στον Υδροχόο τριγωνίζοντας τον ανάδρομο Άρη στον Ζυγό. Όλες οι ανάδρομες φάσεις στρέφουν την προσοχή μας στον επανασχεδιασμό, στην επαναφορά, στις εκκρεμότητες του παρελθόντος, ή στην ολοκλήρωση παλιών σχεδίων ή έργων πριν αναλάβουμε καινούργια. Ερμής και Άρης μπορούν να οξύνουν τη σκέψη και να μας βοηθήσουν να επικοινωνήσουμε με διαύγεια. Ενδιαφέρουσες ιδέες και παραγωγικές ανταλλαγές πληροφοριών ρέουν εύκολα με αυτή τη δημιουργική όψη που συνδέει ευνοϊκά δύο αντικειμενικά αέρινα ζώδια. Α, ναι… Για να φτιάξεις τον κόσμο πρέπει να τον παραποιήσεις με τα δικά σου μέτρα. Να τον ξαναδημιουργήσεις. Αν θέλεις να εξελιχθεί μια σχέση χρειάζεται να τη δημιουργείς κάθε τόσο από την αρχή.
Αυτή η άποψη του Βλαδίμηρου Ζανκέλεβιτς, διδάκτορα Φιλοσοφίας στη Σορβόννη (1903-1985) είναι πιθανόν η ουσία αυτής της Πανσελήνου στην Παρθένο: «Ο έρωτας δεν προτιμά τίποτα, δεν αγαπά αυτό ή εκείνο, δεν ξεχωρίζει τις ιδιότητες του αγαπώμενου προσώπου, δεν το αγαπά επειδή έχει όμορφα μάτια, ή ευφράδεια. Αν ομολογώ ότι αγαπώ κάποιον επειδή έχει χιούμορ, αν αγαπάω το χιούμορ του, τότε παρευθύς ο έρωτάς μου είναι ύποπτος. Ποιος θάθελε να τον αγαπήσουν γι’ αυτόν τον λόγο; Ουδέποτε αγαπάμε «επειδή».
