Στην έκλειψη Σελήνης η Σελήνη βρίσκεται στη σκιά της Γης κι έτσι βλέπουμε τη Σελήνη χωρίς το φως της που αντανακλάει τον Ήλιο. Η προσοχή μας στρέφεται προς τα κρυμμένα κομμάτια του εαυτού μας φέρνοντας στην επιφάνεια ασυνείδητες επιθυμίες και φόβους. Αυτή η Πανσέληνος σεληνιακή έκλειψη στον άξονα Διδύμων- Τοξότη φωτίζει την ανάγκη να εξετάσουμε τις υποθέσεις μας και να θυμηθούμε ποιοι είμαστε με σκοπό να ζήσουμε την αλήθεια της ψυχής μας.
Ο Χείρων και ο Ποσειδώνας σχηματίζουν τετράγωνο με τον Ήλιο και τη Σελήνη υπενθυμίζοντάς μας ότι υπάρχουν πολλές διαστάσεις, πολλές πραγματικότητες, πολλές αλήθειες. Ό,τι βλέπουμε εξαρτάται από το πού είμαστε, από πού το βλέπουμε, από ποια θέση το παρατηρούμε. Γύρισε 90°, ή 180° και θα διαπιστώσεις ότι βλέπεις τα πάντα διαφορετικά και από άλλη οπτική. Ταξίδεψε σε μια άλλη χώρα, ανέβα στον Λυκαβηττό, πήγαινε στη θάλασσα και θα βιώσεις τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Η άλλη πραγματικότητα, το άλλο πλαίσιο αναφοράς, η άλλη πλευρά, η διαφορετική πλευρά – αυτή είναι η ουσία αυτής της έκλειψης. Ανακαλύπτοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα μονοδιάστατο αντιλαμβανόμαστε ότι όλα ενώνονται με όλα. Όλα αποτελούν μέρος ενός όλου που αλληλοσυνδέεται. Σαν τους φυλακισμένους του Πλάτωνα στη σπηλιά έχουμε συνείδηση ενός μόνο πολύ μικρού κομματιού του Σύμπαντος. Για την ακρίβεια: «Ό,τι έχουμε παρατηρήσει με όλα τα όργανα που διαθέτουμε δεν αποτελεί παρά το 5% του Σύμπαντος».
Η εξέλιξη επιταχύνεται με τη διέλευση του Άρη στον Αιγόκερω, που ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου, έκανε αντίθεση με τη Δήμητρα στις 19, τετραγώνισε τον Ουρανό στις 23 κι έκανε σύνοδο με τον Πλούτωνα στις 27. Ο Άρης συμβολίζει τις προσωπικές επιθυμίες. Ο Πλούτωνας είναι η ανώτερη οκτάβα του Άρη και συμβολίζει την πρόθεση «αυτό θα γίνει οπωσδήποτε». Οι όψεις του Άρη –και κυρίως με τον Πλούτωνα και το Ταφ-Τετράγωνό του με Ουρανό και Δήμητρα– μας πιέζουν να εξελιχτούμε πέραν του διχαστικού «εμείς εναντίον αυτών» και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε «μαζί». Ο στόχος είναι να προχωρήσουμε από τη θρησκεία στην πνευματικότητα, από την πίστη στη συνειδητοποίηση, από το διαχωρισμό στην ενότητα.
Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ* συμπυκνώνει το συμβολισμό αυτής της έκλειψης: «Όσο πιο βαθιά παρατηρούμε τη φύση τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι είναι γεμάτη ζωή και τόσο περισσότερο νιώθουμε βαθιά ότι όλη η ζωή είναι ένα μυστικό και ότι είμαστε ένα με όλη τη ζωή, δηλαδή με τη φύση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί πια να ζει τη ζωή μόνος του. Συνειδητοποιούμε ότι όλη η ζωή έχει αξία κι ότι είμαστε ενωμένοι με όλη αυτή τη ζωή. Από αυτή τη γνώση δημιουργείται και η πνευματική μας σχέση με το Σύμπαν».
*Βικιπαιδεία: Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ (14 Ιανουαρίου 1875 - 4 Σεπτεμβρίου 1965), επίτιμο Μέλος του Τάγματος της Αξίας, το επίθετο του οποίου είναι ελβετικό, ήταν Αλσατός θεολόγoς, μουσικός, φιλόσοφος, και ιατρός. Γεννήθηκε στο Κάιζερσμπουργκ της Αλσατίας-Λωρραίνης (επαρχίας τότε της Γερμανικής Αυτοκρατορίας). Μετά τη νίκη των Συμμάχων το 1918, ζήτησε και πήρε εύκολα τη γαλλική υπηκοότητα βάσει της αλσατικής καταγωγής του. Αργότερα αμφισβήτησε τόσο την τρέχουσα κοσμική αντίληψη της εποχής του για τον ιστορικό Ιησού, όσο και την παραδοσιακή χριστιανική άποψη, απεικονίζοντας έναν Ιησού που περίμενε το επικείμενο τέλος του κόσμου. Το 1953 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης 1952 για τη φιλοσοφία του περί «σεβασμού της ζωής»[1] την οποία εξέφρασε με πολλούς τρόπους, με πιο γνωστό την ίδρυση και τη συντήρηση Νοσοκομείου στο Λαμπαρενέ της Γκαμπόν, στην κεντροδυτική Αφρική.
