Η σύνοδος Κρόνου-Πλούτωνα στον Αιγόκερο που γίνεται στις 12 Ιανουαρίου 2020 πρόκειται για μια πολυσυζητημένη αστρολογική συγκυρία και δικαίως, επειδή σηματοδοτεί ένα από τα σημαντικότερα ενεργειακά συμβάντα της ζωής μας, όσων ανθρώπων βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Η τελευταία φορά που συνέβη ήταν το 1518 και η επόμενη θα είναι το 2754, πρόκειται αδιαμφισβήτητα λοιπόν για ένα σαφώς σπάνιο ενεργειακό μείγμα, το οποίο έχουμε τη δυνατότητα στη χειρότερη περίπτωση, να παρατηρήσουμε, στην καλύτερη, να αξιοποιήσουμε.
Ενεργειακές ώσεις τέτοιας δυναμικής σημαίνουν πολλά για το άτομο όμως μόνο ως δευτερεύοντα παράγοντα. Είναι πιο κοντά στην αλήθεια να πει κανείς ότι σχετίζονται με σημεία καμπής ή αποκορύφωσης στη ζωή της ανθρωπότητας και των μεγάλων συλλογικοτήτων, όπως για παράδειγμα είναι τα διάφορα κράτη ή οργανισμοί σαν την εκκλησία, τον ΟΗΕ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και πάει λέγοντας. Σε αυτό το μέγεθος τα αποτελέσματα είναι πιο ευδιάκριτα.
Το αρνητικό, καταβολικό κομμάτι της τεράστιας αυτής εισροής ενέργειας που χρωματίζεται από το ζώδιο του Αιγόκερου κι εκφράζεται μέσα από τους πλανήτες Κρόνο και Πλούτωνα έχει ήδη τονιστεί και συζητηθεί επαρκώς. Αφορά τη σκλήρυνση στο μη περαιτέρω των υπαρχόντων συστημάτων διακυβέρνησης και οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής, την εξώθηση της προσωπικής φιλοδοξίας και φιλαυτίας στο έπακρο, τη χρήση του νου και της προσωπικής δυναμικής ως πράκτορα των τελευταίων, την άρνηση του καθενός να βγει έξω από το ατομικό του πλαίσιο και την προσπάθεια επιβολής του στις διαπροσωπικές σχέσεις. Σε ατομικό, εθνικό και πλανητικό επίπεδο, τα αποτελέσματα είναι ευδιάκριτα, στην πολύ φτωχή κατάσταση των σχέσεων, στην υπερέμφαση σε εθνικό συμφέρον κι εθνική ιδεολογία, στην ασύνετη και άπληστη σχέση με το περιβάλλον. Οι αποδείξεις είναι διάσπαρτες ανά τον πλανήτη και στη ζωή του καθενός.
Το θετικό, αναβολικό κομμάτι δεν έχει τονιστεί αρκετά κι όμως είναι εξίσου παρόν και κατά πολύ σημαντικότερο. Αυτό αφορά τη συνειδητοποίηση τόσο της παρούσας κατάστασης και προβλημάτων, όσο και των παρόντων δυνατοτήτων για κάτι καλύτερο, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ένα καλός τρόπος να συνοψίσει κανείς αυτό που συμβαίνει είναι τα λόγια του Αιγόκερου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέρφια ή να χαθούμε μαζί σαν ανόητοι». Η τεράστιας έκτασης καταστροφή που λαμβάνει χώρα σε περιβαλλοντικό επίπεδο, οι πολυάριθμες αναταραχές και συγκρούσεις ανά τον πλανήτη, η αυξανόμενη πίεση και το ανυπολόγιστο κόστος για τη συντήρηση ενός ακραία υλιστικού και καταναλωτικού προτύπου αποτελούν σίγουρα «βάσανα» που διέρχεται η ανθρωπότητα, δεν είναι όμως χωρίς αιτία, ούτε αποτυγχάνουν να ανοίξουν την πόρτα σε δραστικές συνειδητοποιήσεις.
Η σημαντικότερη εξ αυτών ίσως είναι η συνειδητοποίηση της πτώχευσης του τρόπου που ο παρόντας πολιτισμός οργανώθηκε σε κάθε επίπεδο. Ο τρόπος ζωής που καλλιεργήθηκε και θεωρήθηκε επιθυμητός για μεγάλο διάστημα αποδεικνύεται σταδιακά ένας τεράστιος περιορισμός για την επιβίωση κι ακόμη μεγαλύτερος για την ευημερία της ανθρωπότητας, όπως και για τη συνολική υγεία του οικοσυστήματος. Ας πούμε ότι η σύνοδος Κρόνου-Πλούτωνα στον Αιγόκερο είναι ένα σημείο μηδέν ή ένα σημείο ενηλικίωσης. Τα αποτελέσματα των παρελθούσων επιλογών είναι ευδιάκριτα όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, οι ευθύνες ανήκουν σε όλους, όπως και η δυνατότητα και υποχρέωση για διαφορετικές, σοφότερες επιλογές. Όσα συγχωρούνται σε ένα παιδί, έχουν τελείως διαφορετικές προεκτάσεις όταν σ’ αυτά επιμένει ένας ενήλικας.
Η συνδυασμένη ενέργεια του Κρόνου και Πλούτωνα στον Αιγόκερο εξαίρει και υπογραμμίζει τη δυνατότητα του ανθρώπου και της ανθρωπότητας να είναι όπως σκέφτεται. Είναι σαν να μειώνει την απόσταση ανάμεσα σε όσα περιγράφουμε και σκιαγραφούμε διαρκώς με τις επιθυμίες και τον τρόπο που σκεφτόμαστε για αυτές, για τον εαυτό μας, τους άλλους, τα πράγματα της ζωής μας εν γένει και στην εμφάνισή τους ως καταστάσεις στη ζωή μας. Καθώς η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι κοινωνία αγγέλων το αποτέλεσμα αυτής της ανισόρροπης εσωτερικής ζωής της σκέψης και της επιθυμίας εμφανίζεται στα πάντα γύρω με αυξανόμενη ταχύτητα και ένταση.
Η κοινοτυπία πλέον «η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη» είναι απολύτως αληθινή και η χρονική απόσταση ανάμεσα στη διαμόρφωση των σκέψεών μας και την εκδήλωσή τους ως αποτελεσμάτων μειώνεται. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όσον αφορά μοτίβα σκέψης κι επιθυμιών που είναι διάχυτα σε τεράστιες ομάδες ατόμων. Καθώς γίνεται ολοένα και σαφέστερη η σχέση ανάμεσα στις επιλογές του καθενός και την πραγματικότητά του όπως διαμορφώνεται, άτομα και συλλογικότητες προοδευτικά θα συνειδητοποιούν τον ρόλο που μπορούν και οφείλουν να παίξουν στην εξυγίανση τόσο της προσωπικής, όσο και της συλλογικής τους ζωής. Αυτό είναι το μέγιστο δώρο της συνόδου Κρόνου-Πλούτωνα στον Αιγόκερο. Η απόδειξη ότι ως άνθρωποι βρισκόμαστε πια σε ένα σημείο της συλλογικής μας πορείας που έχουμε τις γνώσεις, τα μέσα και τη δύναμη να εξυγιάνουμε ή να βελτιώσουμε τη συλλογική μας ύπαρξη και τη σχέση μας με το περιβάλλον.
Μέσα από αυτή τη συνειδητοποίηση, σε όποιο επίπεδο κι αν γίνει, προκύπτει μία αίσθηση δύναμης. Το ερώτημα που καλό θα ήταν να απαντήσει καθένας για λογαριασμό του και όλοι μαζί είναι αν θα επιλέξουμε να την επενδύσουμε στη συντήρηση ενός ετοιμοθάνατου ασθενή, δηλαδή του πολιτισμού μας ως έχει, παρά την καταφανή αδυναμία του να συνεχίσει, ή αν θα τη χρησιμοποιήσουμε για να αξιοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητες και μέσα μας σε μια διαφορετική κατεύθυνση.
Στην πρώτη περίπτωση οι ίδιες ενέργειες που μεταφράζονται ως δύναμη θα εντείνουν την αποκρυστάλλωση και τη δυσκινησία των υπαρχόντων δομών, οργανώσεων και συστημάτων σκέψης καθιστώντας τα ακόμη περισσότερο ενεργειοβόρα και απομυζώντας το ενεργειακό δυναμικό τόσο των ανθρώπινων μονάδων όσο και των άλλων πόρων του πλανήτη περαιτέρω, μέχρι του σημείου που θα γίνει συνείδηση της πλειοψηφίας ότι ο τρόπος αυτός δεν λειτουργεί μέσα από αυξανόμενα (και αυτοεπιβαλλόμενα) «βάσανα».
Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει η δυνατότητα της δραστικής μεταμόρφωσης όσων αποδεικνύονται ανεπαρκή, εγκλωβιστικά και περιοριστικά ώστε να προκύψουν νέες, καταλληλότερες δομές, συστήματα οργάνωσης και σκέψης. Αυτή η επιλογή ξενίζει τόσο στην προσωπική όσο και στη συλλογική ζωή επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση να προτιμά αυτό που γνωρίζει όπως και να πιστεύει ότι μπορεί να αγνοήσει τη ροή του χρόνου ή τον φυσικό νόμο των κύκλων, οπότε οτιδήποτε γεννιέται, ιδέα, άτομο, οργανισμός, κίνημα κοκ αναπόφευκτα κάποια στιγμή ολοκληρώνεται και πεθαίνει. Το μοναδικό του παραθυράκι είναι η μεταμόρφωσή του σε κάτι άλλο, καταλληλότερο. Η οικειοθελής και συνειδητή δηλαδή ανάληψη μιας επίμοχθης διαδικασίας προσαρμογής του υπάρχοντος στις παρούσες και, ει δυνατόν, στις μελλοντικές ανάγκες. Το όνομα που δίνεται σε αυτή τη διαδικασία είναι «εξέλιξη».
Σε αυτή τη διαδικασία της εξέλιξης, λοιπόν, ατομικής και κυρίως συλλογικής, δίνεται η ευκαιρία στον άνθρωπο να συμμετέχει συνειδητά κι ενεργά μέσα από την ενεργειακή πύλη που ανοίγει η σύνοδος Κρόνου-Πλούτωνα. Ας την αξιοποιήσει καθένας όσο καλύτερα μπορεί. Γνωρίζουμε και συνεπώς δεν είμαστε άμοιροι ευθύνης.
