Αύριο το βράδυ γίνεται η πρώτη έκλειψη του φετινού καλοκαιριού, στο ζώδιο του Καρκίνου με ωροσκόπο του χάρτη της στην 6η μοίρα του Υδροχόου, με συντεταγμένες Αθήνας.
Αυτές τις μέρες που περιτριγυρίζουν την έκλειψη ίσως ο καθένας μας νιώθει περισσότερο μόνος από ό,τι συνήθως στη δουλειά ή την προσωπική του καθημερινότητα, ή ίσως με αφορμή κάποιο ζήτημα υγείας. Ασχέτως αν δεν είμαστε καθόλου μόνοι και περιστοιχιζόμαστε από τις συνηθισμένες ασχολίες και τους συνηθισμένους ανθρώπους, υπάρχει ένα κομμάτι που μοιάζει να σολάρει, κι όχι απαραίτητα για καλό.
Αυτή η άστοχη αίσθηση απομόνωσης μάς κάνει να κοιτάμε πίσω και ίσως να αναπολούμε περιστάσεις −κυρίως επαγγελματικές, σε σχέση με τον γάμο ή το κοινωνικό πλαίσιο− που κάθε άλλο παρά ωραίες και τέλειες ήταν. Πιθανώς ο μόνος λόγος που τις αποζητάμε είναι γιατί ανήκουν στο παρελθόν και αυτή τη στιγμή το (κακό) παρελθόν φαίνεται σίγουρο κι ανακουφιστικό. Βέβαια, ως γνωστόν οι νεκραναστάσεις οδηγούν σε ζόμπι συχνότερα από ό,τι σε σωτήρες κι αυτό καλό είναι να το έχουμε στο νου μας πριν αφήσουμε τον φόβο και την αγωνία για το μέλλον να καθορίσει τις επιλογές μας.
Τα δύο βασικά αποτελέσματα του φόβου για το τέλος και για το άγνωστο σε συνδυασμό με την (αληθινά άστοχη) εντύπωση της μοναξιάς είναι α) να χάσουμε κάθε επαφή με την πραγματικότητα συναισθηματικά, ερωτικά και οικονομικά και να ξοδέψουμε αυτά που δεν έχουμε ή να επενδύσουμε σε ανθρώπους έχουν ήδη αποδειχθεί απογοητευτικοί. Και β) να παραγίνουμε εαυτούληδες στη δουλειά και τη ρουτίνα μας, σε αυτά που σκεφτόμαστε, λέμε και κάνουμε, να ξεχάσουμε τον σύντροφο ή τον συνεργάτη μας, ή να τον θάψουμε. Αυτά αποτελούν εγγύηση για κακό προγραμματισμό, αναποτελεσματική επικοινωνία και μία γενική αναστάτωση.
Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι να μην ξεχάσουμε ότι το παιχνίδι της ζωής είναι πάντα ομαδικό, όχι μόνο τις καλές ή τις δύσκολες μέρες. Επίσης να φροντίσουμε τον εαυτό μας και τις δουλειές μας με τρόπο που δεν αδιαφορεί για τον σύντροφο, τους συνεργάτες, τον απέναντί μας, για τους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε (για ένα λεπτό ή μία ζωή) μαζί. Αν αποφύγουμε να αναστήσουμε κι ένα παρελθόν που πρέπει να μείνει νεκρό γιατί μας φοβίζει το παρόν και το μέλλον, τόσο λαμπρότερο το παράθυρο που ανοίγουμε στο μέλλον μας.
