Υπάρχουν πάντα οι ενστάσεις, τα παράπονα, η απογοήτευση, όταν περνώντας ο Δίας πάνω από τον Ήλιο, προσωπικούς πλανήτες ή τον ωροσκόπο δεν έχει τα αποτελέσματα που θα θέλαμε εξαιτίας της υπερδιαφήμισης του Δία ως «τυχερού» πλανήτη. Με την ίδια λογική του άσπρου/μαύρου θεωρούμε τον Κρόνο κακό, τον Πλούτωνα επώδυνο, την Αφροδίτη υπέροχη κ.λπ. Δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν μπορεί στη ζωή τα πράγματα να είναι πολυδιάστατα και στην αστρολογία μονοδιάστατα. Ο Δίας δεν είναι ο Αϊ-Βασίλης που φέρνει δώρα χαμογελώντας, ούτε το λυχνάρι του Αλαντίν που θα του απαιτήσεις να πραγματοποιήσει τρεις ευχές σου.
Ούτε ο Κρόνος ο Πατέρας/Αφέντης που θα σε καταστρέψει. Ναι, ο Δίας είναι ευκαιρίες. Αυτό όμως προυποθέτει ότι έχεις ταλέντο, έχεις αξία και ότι έχεις δουλέψει, οπότε η εξέλιξη είναι φυσική συνέπεια. Πιστεύεις ότι υπάρχουν ευκαιρίες και ότι θα τις αξιοποιήσεις. Ακόμα περισσότερο ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ τις ευκαιρίες γιατί έχεις ανάγκη να ανοιχτείς, να επεκταθείς, να δεις το παρά κάτω, να πας παρά κάτω. Έχεις δημιουργήσει τις συνθήκες του μέλλοντός σου. Επίσης: Σε πολλές περιπτώσεις χωρίζεις με Δία. Αυτή είναι μια πλευρά που πολλοί αστρολόγοι αποφεύγουν να αναφέρουν για να μη χαλάσουν την καλή φήμη του Δία. Αν όμως ξύσεις λίγο κάτω από αυτό το χωρισμό, συνειδητοποιείς ότι ο Δίας έρχεται να σε απαλλάξει από μία σχέση που είτε είχε βαλτώσει είτε δεν προχωρούσε πουθενά είτε ήταν εμπόδιο στην εξέλιξη των δύο του ζεύγους. Ο Δίας, δηλαδή, έρχεται να διακόψει μια ψυχοφθόρα κατάσταση. Να βγάλει την μπάλα από το πόδι που φυλάκιζε δύο ανθρώπους σε μια σχέση που είχε πάψει προ πολλού να είναι δυναμική.
Ακόμα: Ο Δίας δημιουργεί υπεραισιοδοξία, αλαζονεία, φανατισμό, υπερβολικές προσδοκίες, υπερβολική αυτοπεποίθηση, ανάγκη να έχεις δίκιο, την αίσθηση ότι είσαι θεός. Μια χαρακτηριστική ιστορία υπερβολής και ανόητου ρίσκου είναι αυτή του Δαίδαλου με τον Ίκαρο, που δραπέτευσαν από τον Λαβύρινθο με τη βοήθεια των φτερών που είχε κατασκευάσει και για τους δύο ο Δαίδαλος, χρησιμοποιώντας πούπουλα και κερί. Ο Ίκαρος, όμως, γοητευμένος από την πτήση, παράκουσε την εντολή του πατέρα του να μην πετάει πολύ ψηλά για να μη λιώσει από τη ζέστη του ήλιου το κερί των φτερών, ούτε και πολύ χαμηλά για να μη λυθούν τα φτερά από την υγρασία της θάλασσας: πέταξε ψηλά, με αποτέλεσμα να λιώσει το κερί και να αποκολληθούν τα φτερά, να πέσει στη θάλασσα και να χάσει τη ζωή του. Ναι, ο Δίας μπορεί να είναι και καταστροφικός.
Τέλος: Ο Δίας μπορεί και να μην έρθει ως χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ στη ζωή σου. Αλλά σαν το άνοιγμα μιας πόρτας που εσύ χρειάζεται αμέσως να βάλεις το πόδι σου για να την κρατήσεις ανοιχτή. Είναι αυτή η μισάνοιχτη πόρτα που ίσως σε οδηγήσει αργότερα στη λεωφόρο που πάντα ονειρευόσουν ή, μάλλον, που πάντα εργαζόσουν και πίστευες ότι θα διασχίσεις.
