Την Κυριακή 21 Ιουνίου 2020 γίνεται το φετινό θερινό ηλιοστάσιο, το οποίο συντονίζεται με την έκλειψη Ηλίου στον Καρκίνο που γίνεται λίγες ώρες αργότερα. Δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένος αυτός ο συντονισμός, για την ακρίβεια θα επαναληφθεί άλλη μία φορά μέσα στον αιώνα που διανύουμε, το 2039. Το θερινό ηλιοστάσιο είναι γνωστό στους περισσότερους ως η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και όντως είναι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο για το νότιο ημισφαίριο, όπου το ηλιοστάσιο του Ιουνίου είναι καταμεσής του χειμώνα και σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους. Από τα αρχαία χρόνια υπήρχαν εορτασμοί την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου στις περισσότερες κουλτούρες του βόρειου ημισφαιρίου, με παγανιστικό χαρακτήρα και συνδεδεμένες με το θέμα της γονιμότητας και την ηλιακή λατρεία, αργότερα και με θρησκευτικό χαρακτήρα. Στην Ελλάδα σχετίζεται με τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού και τον Κλήδονα που εορτάζονται στις 24 Ιουνίου.
Αν ο συμβολισμός μια έκλειψης Ηλίου είναι πλούσιος από μόνος του, με τη στιγμιαία συσκότιση του ζωοδότη Ηλίου από τη Σελήνη, ας πούμε από το σκοτάδι του παρελθόντος, αυτός ο συμβολισμός αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα όταν συμβαίνει στο απόγειο του μονοπατιού του Ηλίου και στο ζώδιο που κυβερνάται από τη Σελήνη. Η έκλειψη συμβαίνει στην πρώτη μοίρα του Καρκίνου, η οποία προβάλλει τις ποιότητες του ζωδίου ιδιαίτερα δυναμικά, όπως κάθε αρχή είναι γεμάτη από το δυναμισμό, από την ώθηση της αιτίας της.
Αυτές τις μέρες, λίγο πριν, λίγο μετά την έκλειψη, οι σεληνιακές ποιότητες του Καρκίνου αναδεικνύονται ως ο καθοριστικότερος παράγοντας για όσα συμβαίνουν. Αυτό σημαίνει πως καθένας ψάχνει την ασφάλεια και την άνεση μέσα από την ένταξη ή, καλύτερα, την επανένταξη σ’ ένα πλαίσιο που τις προσφέρει. Μπορεί να είναι η οικογένεια, μπορεί να είναι κάποια παρέα, κάποια σχέση, μια επαγγελματική ομάδα, ακόμη κι ένας τρόπος σκέψης, κάποιο σχέδιο ή συνήθεια. Γίνεται αυτόματα, εύκολα, σχεδόν ανακουφιστικά. Με την επανένταξη αυτή το πιθανότερο είναι να αναβιώσουν συναισθήματα, όνειρα, σχέδια κ.ο.κ., τα οποία ενδεχομένως να είχαν σε κάποια προηγούμενη στιγμή μπει στο περιθώριο ή απορριφθεί. Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται δυσάρεστο ή ανεπιθύμητο σε πρώτη φάση.
Σε δεύτερη φάση, υπάρχουν δύο λάκκοι στη φάβα. Ο πρώτος, πως για να επανενταχθούμε σε κάποιο παλιότερο πλαίσιο αναφοράς ή σχέδιο για το μέλλον, χρειάζεται να μπει στην άκρη ένα κομμάτι του εαυτού μας όπως είναι τώρα, του σκεπτικού μας όπως είναι τώρα, της ηθικής και των στόχων μας όπως είναι τώρα. Ίσως να είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι και, ενώ αρχικά δεν φαίνεται να πειράζει πως μένει στην άκρη ή δεν έχουμε πρόβλημα να κάνουμε τα στραβά μάτια, σε δεύτερο χρόνο ενδεχομένως να είναι ακριβώς ο λόγος που ακόμη κι αν όλα πάνε τέλεια, θα μείνει στο βάθος μια αίσθηση μοναξιάς και απογοήτευσης. Όσο τέλειο κι αν είναι το σενάριο, αν είναι κάπως ξένο, έτσι θα παραμείνει σε τελική ανάλυση.
Το δεύτερο θεματάκι είναι πως στην πραγματικότητα υπήρχε λόγος που σχέδια, παρέες, όνειρα, σχέσεις έμειναν πίσω. Και είναι κάπως δύσκολο επί του παρόντος να λειτουργήσουν όλα αυτά πρακτικά για όλους τους εμπλεκόμενους. Συνεπώς, ενώ αυτή η επιστροφή στα οικεία είναι ωραία κι άνετη κι ανακουφιστική, είναι απίθανο να μας πάει εκεί που θέλουμε στην καθημερινότητά μας. Είναι προφανέστερο όπου εμπλέκονται θέματα δουλειάς, πρακτικές υποθέσεις, όπως και ζητήματα υγείας.
Έτσι, ίσως ο πιο υγιής τρόπος να ζήσουμε αυτές τις μέρες είναι με ευγνωμοσύνη κι απολαμβάνοντάς τις, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζοντάς τις γι' αυτό που είναι: η δεύτερη καλύτερη επιλογή.
