Η καλοκαιρινή περίοδος των εκλείψεων κλείνει με την έκλειψη Σελήνης που γίνεται στην 25η μοίρα του άξονα Καρκίνου-Αιγόκερου, τα ξημερώματα της 17ης Ιουλίου 2019. Ο χάρτης της έκλειψης έχει ωροσκόπο στην 21η μοίρα του ζωδίου του Κριού.
Οι εκλείψεις Σελήνης (ιδιαίτερα οι ολικές, κι αυτή δεν είναι τέτοια) συμβολίζουν μία περίοδο κατά την οποία η λειτουργία της Σελήνης, τρόπον τινά, «εκλείπει» από τη ζωή μας κι επιτρέπει μία πιο άμεση και συνειδητή σχέση με την ηλιακή λειτουργία. Η Σελήνη συμβολίζει το παρελθόν. Αυτό μπορεί να είναι οι παραδόσεις και οι συνήθειές μας, οι μνήμες μας, οι εμπειρίες, ο τρόπος που προσαρμοστήκαμε στη ζωή μας και γενικά ό,τι μας έχει κάνει αυτό που είμαστε χωρίς να το έχουμε επιλέξει συνειδητά. Η Σελήνη συνδέεται στενά με τις ασυνείδητες λειτουργίες που συμβαίνουν χωρίς να μπορούμε να τις ελέγξουμε: με τις σκέψεις που μπαίνουν στο μυαλό μας χωρίς να τις έχουμε επιδιώξει, τα συναισθήματα που αισθανόμαστε ακόμη κι αν δεν θέλουμε, τι φυσικές μας ορέξεις που περιπλέκουν τη ζωή μας, με τις συμπεριφορές που υιοθετήσαμε χωρίς καν να σκεφτούμε αν όντως μας αντιπροσωπεύουν.
Κατά την περίοδο της σεληνιακής έκλειψης, όλα αυτά κάνουν στην άκρη και αφήνουν τη σκηνή στην ηλιακή λειτουργία που σχετίζεται πριν και πάνω από όλα με όσα κάνουμε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, νιώθουμε συνειδητά. Είναι λοιπόν αναμενόμενο να έχουμε καλύτερη επαφή με τον εαυτό μας και την ατομικότητά μας, να μπορούμε να μας «ακούσουμε» καλύτερα. Αυτό μπορεί να έχει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα στον καθένα μας γιατί αλληλεπιδρά με το ποιοι είμαστε.
Για όσους από εμάς είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε τον εαυτό μας, έχουμε υγιή αυτοσεβασμό, αυτοπεποίθηση και αξιόλογους (στο μέτρο τους καθενός) στόχους, η περίοδος της σεληνιακής έκλειψης μπορεί να μας δείξει το παρακάτω βήμα. Να παρουσιάσει ευκαιρίες, άτομα και κυρίως συνειδητοποιήσεις για το πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι στην ποιότητά μας ώστε να βελτιώσουμε αναπόφευκτα τις σχέσεις μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας και φτάνοντας μέχρι όπου θέλει ο καθένας να φτάσει. Για λίγο, είναι σαν οι συνηθισμένες αντιστάσεις του περιβάλλοντος να χαλαρώνουν και οι νοήμονες, έξυπνες πρωτοβουλίες να ρέουν ευκολότερα.
Για όσους από εμάς είμαστε συνηθισμένοι να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στην άποψη των άλλων ή στα κοινωνικά και οικογενειακά πρέπει και συμβάσεις και στο πώς γίνονταν τα πράγματα πάντα γιατί αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας ή δεν τον έχουμε γνωρίσει ακόμη επαρκώς (και είμαστε οι περισσότεροι), η περίοδος της έκλειψης μπορεί να είναι μία περίοδος αρκετά μεγάλης κούρασης, πίεσης, απογοήτευσης και μοναξιάς. Ίσως φανεί ότι πολύτιμα για εμάς πράγματα κι άνθρωποι χάνουν τη γυαλάδα τους, ότι το δύσκολο κομμάτι των σχέσεων υπερβαίνει κατά πολύ το ευχάριστο και οι κόποι μας δεν βρίσκουν την ανταπόκριση που θα θέλαμε. Ίσως βρεθούμε στη θέση να κάνουμε πράγματα για τα οποία δεν είμαστε περήφανοι ή που δεν μας αρέσουν για να καταφέρουμε κάτι μάλλον επιφανειακό ενώ αγνοούμε την αναστάτωση που υπάρχει από κάτω.
Και στις δύο περιπτώσεις, η περίοδος αυτή είναι ένα μικρό παράθυρο στο μέλλον. Μας δίνει την ευκαιρία να δούμε πώς μπορεί να είναι τα πράγματα συνεχίζοντας στον δρόμο που βρισκόμαστε. Αν δεν μας αρέσει αυτό που μας δείχνει η περίοδος με τα συμβάντα της, τις κουβέντες της, τα συναισθήματά της, έχουμε την ευκαιρία να επανεξετάσουμε τους τρόπους μας.
Η επίδραση της έκλειψης δεν κρατά για πάντα και προφανώς οι συνήθειες, οι συνθήκες, οι συμπεριφορές που μπαίνουν για λίγο στην άκρη αυτές τις μέρες, επανέρχονται δριμύτερες. Ωστόσο, το μεγάλο κέρδος είναι ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε την πιθανότητα του παρακάτω, του μέλλοντός μας, όπως και τη μέθοδο για να το φέρουμε σε ύπαρξη. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να επιλέξουμε να αγνοήσουμε ό,τι συμβεί ή να το λάβουμε σοβαρά υπόψη, μαζί με την πιθανότητα για μία πιο φωτεινή πραγματικότητα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, συνειδητά ή ασυνείδητα, εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας.
