Ασφαλώς και φεύγοντας ο Κρόνος φεύγει ένα μεγάλο βάρος που ήταν υπεύθυνο για πολλά βάσανα και μια χαρά – ωστόσο υπάρχουν ακόμα ο Πλούτωνας και ο Ουρανός: η μεταμόρφωση συνεχίζεται.

 Είναι ώρες και μέρες που σκέφτεσαι ότι «μέχρι εδώ ήταν. Τα ’φτυσα… Οδηγήστε με σ’ ένα παραθαλάσσιο αναπαυτήριο και αφήστε με ήσυχο να βλέπω τη θάλασσα από το παράθυρο».

Έχεις την ικανότητα να αντιμετωπίσεις τις μεγαλύτερες καταστροφές χωρίς να φανεί ούτε μια σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπό σου. Ακόμα και όταν είσαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, βρίσκεις πάντα έναν τρόπο να παραμείνεις κουλ συνεχίζοντας την αποστολή σου, να γίνεις μέρος του κατεστημένου ως Κάποιος, ενώ ταυτόχρονα ζητάς άφεση από τον εξομολογητή ομολογώντας τη διάπραξη και των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων.

Πώς γίνεται να είσαι ζωντανός και ενθουσιασμένος τη μια στιγμή και μετά από πέντε λεπτά να αισθάνεσαι ηττημένος και απελπισμένος; Ίσως αυτή η κυκλοθυμία να οφείλεται στο επερχόμενο τετράγωνο Ουρανού/ Πλούτωνα, που για ακόμα μια φορά σε τραβάει προς ένα μέλλον που δεν ξέρεις, ή μπορεί να οφείλεται στην αδυναμία σου πολλές φορές να επιλέξεις το σωστό για σένα σύντροφο (ακόμα και φίλο, συνεταίρο, εργοδότη κ.λπ.), καταλήγοντας σε ανθρώπους για τους οποίους ντρέπεσαι, αδιαφορείς, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, ή σε επιλογές που θα τις έκανε ένα πεντάχρονο.

Ας το παραδεχτούμε. Όσο διπλωμάτης κι αν είσαι, όσο κι αν δείχνεις τρομερό ενδιαφέρον όταν ακούς, ή παρακολουθείς τα δεινά των άλλων και τις προσπάθειές τους να τα ξεπεράσουν τελικά δεν μπορείς να φτάσεις μέχρι το τέλος. Και είναι φυσικό αφού αγωνίζεσαι για την δική σου επιβίωση που παραμένει η Νο1 ασχολία σου. Κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην είσαι αυτό που λέμε ο εύκολος άνθρωπος που μπορεί κάποιος να ζήσει μαζί του, ή σε πολλές περιπτώσεις να ανεχτεί.